Chapter 1

Otworzyłam oczy. 'Kolejny dzień bezsilności i płaczu' - pomyślałam. Pomimo mojego kiepskiego humoru podniosłam się z łóżka i bez większego entuzjazmu zeszłam na dół. Usiadłam na kanapie, wtuliłam się w poduszkę i włączyłam telewizor. Zobaczyłam wtedy jego. Bujne loki, zielone oczy i ten dobrze mi znany uśmiech. Harry. To był Harry. Natychmiast spuściłam głowę, a łzy zaczęły mi lecieć jak z wodospadu.
-A ty znowu ryczysz? -usłyszałam ironiczny głos mojego brata, Dylana.
-Tak, znowu. To nie ciebie zostawiła najważniejsza osoba w twoim życiu. -odpowiedziałam i posłałam mu wrogie spojrzenie.
-Spotkasz jeszcze takich wielu. -powiedział.
-Wielu? On był jedyny w swoim rodzaju, nie ma takiego drugiego Harrego na świecie, debilu! -krzyknęłam zaciskając pięści.
-Dobra, uspokój się.
Nie miałam już ochoty z  nim gadać, więc założyłam swoje ulubione buty emu, kurtkę i wyszłam. Cała okolica była pogrążona w białym puchu. Nagle  ktoś się ze mną zderzył.
-Uważaj, jak chodzisz. -powiedziałam ze złością.
Uniosłam głowę i wtedy ujrzałam Harrego.
-Przepraszam, ale mogłabyś mnie schować w swoim domu? -zapytał mnie tym znanym, zachrypniętym głosem.
-Eeee, dosyć nietypowe pytanie. -odpowiedziałam i zaciskałam oczy, żeby nie zacząć płakać.
-To jak, mam mało czasu. -zagryzał wargi z niepokojem.
-Chodź. -powiedziałam i pobiegliśmy do mojego domu.
Zamknęłam drzwi, zaczekałam na Harrego i oboje poszliśmy na górę.
-Ammm, ymmm, dzięki za pomoc. -jąkał się loczek.
-Ta, nie ma sprawy. A teraz serio, po co chciałeś, żebym ci pomogła? Żeby mnie bardziej dobić? Dzięki wielkie. -powiedziałam.
-Co? O czym ty mówisz? -zapytał z niedowierzaniem.
-O czym? O tym, że zacząłeś mnie olewać, kiedy stałeś się sławnym Harrym Stylesem z One Direction. -powiedziałam z kpiną w głosie.
-Co? Nie wiem, o czym mówisz. -odpowiedział.
-CO?! -wybuchłam, nie wytrzymałam.
Popchnęłam go i wybiegłam z pokoju zamykając się w toalecie. Byłam na niego strasznie zła, strasznie. Czułam taką nienawiść, że mogłabym go zabić.
-C... Caroline? -zawołał Hazza.
-Jaka kurde Caroline? Jestem Kate, tłumoku! -kopnęłam nogą w drzwi, robiąc w  nich wielką dziurę.
Po tych słowach usłyszałam tylko trzask drzwi. Ta, chyba spalił się ze wstydu, dobrze mu tak, haha. Nie zastanawiając się dłużej, zaczęłam myśleć, co zrobię z tą dziurą w drzwiach. Zakleiłam ją taśmą i pomyślałam, że jest ok. Potem wparowałam do pokoju i byłam tak zmęczona, że nawet nie zauważyłam, kiedy zasnęłam.

***

Tak, wiem, max krótki, ale

obiecuję, że kolejne będą długie <3

PRZECZYTAŁEŚ ------> SKOMENTUJ! :3

@ahmyniall - jakieś pytania? kierujcie

je na mojego tt :)

KOLEJNY ROZDZIAŁ DODAM, JAK BĘDZIE 10 KOMENTARZY.